وجود نشیمن با ضخامت یکنواخت باعث می شود که به طور مداوم به پای پرنده فشار وارد شود که این کار باعث کاهش گردش خون و در نتیجه منجر به ایجاد میخچه و زخم در کف پاها می شود و در صورت عدم اصلاح چوب نشیمن، عفونت های عمیقی در پا (bumblefoot) ایجاد می شود. برای طوطی سانان بهتر است نشیمنگاه هایی با بافت و قطرهای مختلف در دسترس باشد. این کار برای پرندگان با تحرک کم و وزن زیاد، بسیار مهم است. برای تشویق پرنده به تحرک داشتن می توانید چوب های نشیمن را در یک ارتفاع ولی با فاصله نسبتا دوری از هم قرار دهید و در این حالت پرنده برای پریدن روی چوب ها فعالیت دارد که این کار برای سلامت پرنده مفید است.

چوب ها باید از جنس طبیعی باشد تا طوطی بتواند آنها را بجود. شاخه های طبیعی غیر سمی درختان که سطحی ناصاف و بافتی خشن دارند بهترین انتخاب برای چوب داخل قفس هستند و باعث می شوند پا و ناخن های پرنده در شرایط خوبی باشد. استفاده از نشیمن های پلاستیکی و با روکش کاغذ سنباده می تواند پرنده را مستعد ابتلا به مشکلات پا کند.

چوب ها را هرگز نباید با کاغذ سنباده پوشاند این کار نه تنها باعث کوتاه نگه داشتن ناخن پرنده نمی شود بلکه بخاطر بافت خشک منجر به ساییده شدن کف پا و بروز مشکلاتی از قبیل زخم کف پا(Bumblefoot_Pododermatitis ) هم می گردد. استفاده از لوله های فلزی بعنوان جایگزین محل نشستن پرنده نیز گزینه مناسبی نمی باشد.

می بایست هنگام استفاده از شاخه هایی با پوشش الیاف کتان و پارچه هم دقت کنید زیرا انسداد گوارشی به دنبال استفاده از این الیاف مشکلی رایج در بین پرندگان زینتی است. نشیمن هایی که از طناب ساخته شده اند برای پرنده های کوچک مانند فنچ ها مناسب نیستند زیرا ممکن است پا و انگشتان در آن گرفتار شده و آسیب ببیند.

برای حفظ بهداشت قفس و سلامت پرنده، نشیمن ها حتما باید دور از ظروف آب و غذا باشند و بالای ظروف آب و غذا قرار نگیرند تا به فضولات پرنده آلوده نشوند. چوب نشیمنی که برای خواب پرنده در نظر گرفته اید نیز باید بالاترین سطح ممکن در قفس باشد ولی نه آنقدری که پرنده خم شود. چوب های نشیمن را سعی کنید با حداقل 2 قطر مختلف انتخاب کنید تا پای پرنده در زمان ایستادن خسته نشود.